Treski eller ikkje treski, det er spørsmålet i dag.

Etter fleire år som kjerring for ein vestlending skulle ein vel snart slutte å la seg fascinere over denne menneskearten, men det er vanskeleg å konvertere heilt når ein kjem innafrå fjella, der sinna har lagt seg for lenge sidan.

I dag starta laurdagen som ein vanleg laurdag på desse kantar, bikkja ville ut, ungane i stilongsen blant Legoen, husfaren drog på seg lagsånda for i morgon er det hopprenn i Bjørkelibakken og det krev førebuing. Sjølv entra eg frukostbordet i bestemor sin stilige, turkise nikkers, den fann eg inst inni kleskåpet bak lycra-tights, strømpebukser og djuptpustande microfleece. Eigentleg hadde eg store planer om å vaske golva mine, i dag og, men så var det desse vestlendingane da. Dei dreg i ein stakkars nisse frå alle kantar.

-Bli med på dugnad!    
-Kom å sjå!
-Gje deg med no!
 -Det blir så kjekt!
-Det e'kje noke å stusse på!

Og denne laurdagen arrangerar dei, av alle ting, TRESKIFESTIVAL i Stryn. Kva er vitsen med det da? Treski, det er slikt vi har liggjande i dungevis på høgehjelljen det. Dei ligg der blant hesjestaur og forrusk, og er så altfor gode til å bli brende og så altfor fånyttes til å bli brukte. Eg som ikkje likar å kaste ting frå fjerne tider, hiv dei uansett ikkje på St.Hans-bålet, eg berre irriterar meg over dei. Slik sett er dette ein svært nyttig festival for mitt vedkomande. No har eg aldri tekje del eller skoda desse treski-entusiastane, eg har ei innebygd tregheit, det tek nokre år før eg hiv meg på slike trendar.
 Likevel, eg har sett desse blide fjesa i avisa og på FB, og undra meg på kva no dette var for slags påfunn. For de må ikkje tru vestlendingane leikar seg berre litt, dei leikar mykje og dei leikar på rett, faktisk heilt på ekte. Her er det kofter og nikkers og strømper og beksaumarar. Og ein skulle tru dette var eit karneval for ungar, men det er heilt feil, det er for alle. Dei vaksne leikar i lag med, på ekte. Og dei ler, og dei går på ski, og dei heiar, skrattar og ser på VM og dei kosar seg, ser det i allefall ut til. Kva veit vel eg, eg har aldri vore der.
Dølamerra sparkar i bakken, lurar på om dette er noko å få med seg, om ikkje anna snuse litt forsiktig på. Ta med seg muleposen sin, så har ho noko å tyggje på, i tilfelle rottefelle.
For å overtyde meg sjølv, tok eg ein dukkert i familiearkivet. Skitradisjonen i mi slekt dreiar seg mest kring brillebruk, piperøykijng og solvegg vil eg tru. Eg er vel mest frå ein søndagsturfamilie, utan høg puls, om puls i det heile tatt. Eg likar godt å vere på skia eg, så lenge det ikkje går for fort i svingane, utifrå arkivfotoa eg fann ligg det til slekta, men dei kan juge veit vi. Ein og annen skimakar har eg i slekta og, stas det. Kven trur du at du er, liksom. Eg trur eg er ein entusiast. Ein historie-entusiast. Ein god-stemning-entusiast. Kanskje ein treski-entusiast? Det kan eg ikkje vete sikkert, spørst om eg lyt prøve.
Kunne godt tenkt meg lyd på desse bileta.
Kva sa bestemor da ho poserte i si turkise, fjonge skidrakt? Kva tenkte min piperøykjande morfar der han sat attmed øksa si? Kva meinte dei to karane i solveggen, eigentleg, om brillene til Ruth i midten? Kva tenkte morfar da han plasserte mi mor i rypesekken for å få ho med på skitur?
Kanskje ein skulle ta seg ein tur til sentrum i dag, for å skape nye, gamle minner frå ei rolegare tid?
Og ære dei gamle skimakerane i slekta si.
Jø og nøfyse.
Det lurar eg jammen på.