Midt i natta, midt i senga. I armane ein gut med kramper i heile kroppen. Redde auge, ei tunge som ikkje kan prate, men berre rope, brøle og hyle. Ein kropp som ikkje kan gjere seg forstått, berre vente.
Desse minutta før blodsukkeret stig attpå mjølk og druesukker.
Dei er evinneleg lange.
Når ein tvinger pusten inn i roleg rytme, ruggar seg sjølv og den vesle inn i ei trygg verd av dyne og nedroa hjerteslag. Når ein trøystar med at han snart har klart å skremme vekk følinga enda ein gong.
Da er er det godt når stemma titter fram att, og seier:
"Men eg vil ikkje skremme vekk deg, mamma."<3 p="">
