Handklebretting i tida. (reklama må, om naudsynt, lesast som ironiske verkemiddel)

Om å brette handkle og finne meininga med livet.

http://argumentsworthhaving.com/2014/09/21/the-kkk-vs-isis-the-wrong-kind-of-analogy/

            Eg blir rett og slett flau over livet mitt når eg ser det i lys av det som skjer ute i verda. Ei fråtsing i klede, mat, interiør, design, personlege trenarar, hudpleiesalongar, skobutikkar, nettshopping, godteri og meire mat. Biologien min er god og mett den, stappmett. Alle basale behov er dekt.

            Men korleis vart det med sjela, korleis forar ein den? Skikkeleg smakfull mat i godt lag vil nok hjelpe på den og, men det held vel ikkje for å halde sinnet sunt? Den åndelege føda bør vel og vera av variert kvalitet? Eg har forstått det slik at mange finn slik føde i form av religion og gudstru. Kven er no denne guden? Eg anar ikkje kven han er, men eg har ei forståing av at han betyr mykje for mange, over heile jorda. Om ein ikkje sit inne med ei tydeleg gudstru, så kan ein ha tru på menneska og at dei kan bruke planeten til noko fornuftig, fram mot den dagen sola seier takk for seg.

            Det handlar om å ha noko å lite på og vere tru mot, og det behovet kjenner vi vel alle. Det rare er at menneska som trur på gud, vel å vise trua si på forskjellige måtar. Og det, tenkjer eg, er vel heilt greitt?  Så enkelt er det sjølvsagt ikkje, for det vil alltid vere slik at vi kappast om å ha rett. Min måte å tru på er betre enn din måte. Ei stor sandkasse, med mange personlegdomar, og mange måtar å bruke ein spade på.

I mitt hus finst det sju forskjellige måtar å brette handkle på, min måte er den beste. Det blir krangel av slikt, det kan eg love deg. For når alle gjer det på min måte tykkjer eg det ser så fint ut inni baderomsskåpet, men når alle gjer det forskjellig blir det berre rot. Så korleis kjem vi oss vekk frå denne floken? Det er ikkje lett, skal eg seie deg. Det er snakk om profesjonell kamelsvelging. Likevel blir vi eininge om at vi vil ha fred mellom partane slik på det jamne, så vi lever i lag, med til tider svært kaotisk baderomsskåp. Heldigvis klarer vi å late igjen døra, slik at vi ikkje ser dette rotet. Med tida blir det ein vane, og vi godtar meir av andre sine metoder, lærer kanskje nokre triks av dei andre undervegs, og til sist høver vi likevel i lag. Eg kunne ha prøvd og kasta ut alle handkleda mannen hadde bretta og be han gjere det opp att etter mi metode, men eg trur det hadde vore å erklære krig. Ikkje fordi han er så besett av si eiga metode nødvendigvis, men fordi eg ikkje respekterte at hans metode vart praktisert og fungerte(til ein viss grad).

Å gje og ta, å vise respekt, det er det som skal til.

            Lat oss seie at eg nekta andre enn handklebrettarar av mi metode, å plassere handkle i skåpet på badet. Dei hine la handkleda utanfor skåpet i skakke stablar. Dei gadd ikkje prøve eingong, men mine handkle låg fint bretta innafor døra, slik at ingen såg dei. Eg tykte ein dag at det var for gale, så eg opna døra så dei fekk sjå kor fint det såg ut.

Nydeleg, tykte eg. Sjå og lær.

I staden for å ta lærdom bestemte dei hine seg for å mobilisere til kamp, dei utarbeidde ein felles tungvinn og lite strukturert metode for bretting og stabling, men den fungerte fint for dei. Plutseleg ein dag, da eg kom heim var alle mine handkle hivd på golvet, eg fekk beskjed om at dei var færre og alt for konservativt, kjedeleg og lite kreativt bretta. Dei måtte vike for denne nye felles, blomstrande bretteforma. Så sat eg der og såg på, medan dei kosa seg med brettinga, snakka og diskuterte korleis dei kunne farge handkleda i ymse fargar for å få uttrykket, om mogleg, enda gladare. Eg kjende meg utanfor og einsam, og tykte det var vanskeleg å få innpass i fellesskapet, ingenting var igjen min handklebrettararv.

Eg hadde tapt kampen om kleskåpet, og for seint forstått at det er fleire måtar å fylle ei hylle på. Eg hadde vore stri og blind for andre sitt syn, berre fordi eg vil vere herre over eit baderomsskåp og fylle det med berre min tradisjon og mitt livvsyn.

Kva har eg lært av denne tankerekkja, ein søndag i august?

Jau, trångsyntheit og frykt for framandt kan hindre utvikling og til sist kan det stengje meg ute av mitt eige liv. Så lat oss ikkje stenge andre ute frå skåpet vårt, lat dei komme inn og lære oss noko nytt. Det vil koste og det vil krevje, men vi vil få att noko annleis som til og med kan vere betre.

På eit sandkorn, på ei strand

Mitt problem i dag er at huset er så ufyseleg rotete,

for eg har slik overflod av ting og klede og mat.

Det er dagens største problem faktisk.

Ungane mine har kvar si seng, med dyner og puter og madrasser, med sengeklede i forskjellige farger og kvaliteter. I gangen har eg sko-par på sko-par, som deler seg og rotar. Sko med gode og slitesterke solar, så kvifor treng eg så mange av dei? Eg som går så altfor lite.. I vaskerommet har eg ein haug med klede som skulle vore vaska, og dei vaskar seg ikkje sjølv, berre nesten, dersom eg gidd å trampe ned trappa og fylle maskinene. På badet har vi varmt og kaldt røyrvatn. Ein dusj vi kan bruke morgon og kveld. Og eit badekar der vi kan legge oss ned og slappe av, for vi har det så travelt i kvardagen, vi har det så travelt for vi må skaffe oss pengar for å kjøpe oss alle desse tinga som ligg og rotar og skjemmer oss bort.

Eg har to gutar som som ikkje ville levd opp om eg hadde vore litt mindre heldig den dagen eg trakk det store loddet, den dagen da eg vart fødd i Noreg.

Det kunne vore meg.

Det kunne vore mine menn som klamra seg fast på ein båt i ukjent farvatn, 
eller min mann som tok sjansen og plasserte seg i ein lastebil med altfor mange andre desperate menneskje. 
Dei kunne vore mine, desse ungane som flyt i land på ei ukjent strand, heilt utan luft i lungene. 
Det kunne vore eg som hadde vinka farvel til dei for fleire veker sidan, 
ikkje fordi eg ville, men fordi det var deira einaste sjanse i verda. 
Det kunne vore eg som gjekk att og håpa at dei nådde fram og fekk leve. 
Det kunne vere eg som resten av mine dagar på jorda skulle leve med eit håp og ei intens bøn om at dei fortsatt pusta i lufta og hadde ei framtid. 
Det kunne vore eg som gjekk der og klamra meg til det einaste som gav livet mitt meining.
Eit håp om at eg hadde gjort rett da eg senda dei frå meg, 
relativt lykkeleg uvitande om at mine verste draumar var  oppfylde, 
at mine kjære låg kalde, stive, einsame og namnlause i eit framandt land.

Det er ikkje meg som går der i dag, 
men det er nokon.

Nokon av kjøt og blod og kjensler.

Nokon som aldri får vete.

Eg får vende meg mot husarbeidet og prise meg lykkeleg for at eg har sjansen til å bry meg med problema det fører med seg.