Når trollmor har lagt sine fem små troll.

Inne i ein god skrivestim no, det hjelper med lite vaksenkontakt. Sidan min mindre gode (sidan han kallar meg sin” betre halvdel” så lyt det bli slik) halvdel er vekke denne veka, har eg flust av tid til å marinere meg i usakeleg barnlegdom. No tok eg for meg frukosten i går, i dag tykte eg i grunnen at middagen var ein høydare….

Dagen i dag har vore full av vaksenoppgåver i selskap med svært unge ungdomar.

Nummer 1: Få ungane på skulen. Fekk av garde ein, etter mykje om og men. Da bussen i dag, som i går, gjekk nøyaktig presis, noko vi finn ei aning upresist, da dei fleste bussar burde gå litt etter ruta for sikkerheita og vår si skuld.

Nummer 2: Ettersyn av heimeverande fyrsteklassing samt hanglande noko større gutar, og til sist ein grønsnørrete barnehagegut som ”bejje ville veje hejme å jeke dyjan”.

Nummer 3: Steriliser katta.

Etter to kull og ti ungar sidan april, og ein vel langt framsegen svangerskaps/fødselsdepresjon, tykte eg det var på tide å få Engunn sterilisert. 1500 flekk og dermed var kattelivmora vekk. Godt ihopsnurpa, gruggen og småkvalm vart dyret frakta heim att frå Eid. Katt vel plassert på oppvakninga på badet, eg gjekk til neste oppgåve.

Nummer 4: Foreldresamtale.

Trappa opp presis som seg hør og bør, kvart på. I hop med ei anna mor. Ho vann budrunden. Eg måtte vente ein halvtime til, sa læraren. – Går det verkeleg an å vere så hinsides dårleg på å oppfatte rett klokkeslett? – Ja.

Nummer 5: Middag.

Posefiskesuppe med grønsaksblanding og fiskekakebetar, god knall tykte eg. 

– Dekk bordet, maten er klar! (gløymde å seie at dei ikkje skulle krangle om oppgåva, uRuthinert). Sjekka pasienten på oppvakninga, som hadde vakna. Og spydd (ein veit da korleis det er å vakne etter narkose, ikkje alltid like greitt). Tørke. Vaske. Skure. Overhøyre (heva røyster, brøling og diverse ukvemsord frå kjøkenet). Etter denne appetittvekkjaren var det inn att på kjøkkenet, der dei var i full krig om kva slags glas den einskilde skulle ha (vi har diverre, men heilt bevisst IKKJE standardisert oss der, heller..). Da glasdebatten var avgort, banka og vedteken, gjekk vi over på bordplassering. Dernest hadde vi ein lengre diskusjon om korleis vi skulle stokke føtene innunder bordet, for å ikkje komme borti kvarandre meir enn høgst nødvendig. Her tykte ordstyrar, les: mor, at det vart ganske høg temperatur på somme av dei umodne debattantane så ho tok den modne avgjersla å helle eit par dropar vatn i håret på den eine. Spent på reaksjonane på dette framlegget, vart eg svært godt tilfreds da det vart møtt med begeistring av forsamlinga, til og med den forsmådde tykte det var godt påkjeme. Eg prøvde å skjule kor stolt eg var, over det faktum at eg er så løysningsorientert, så eg pensa straks alle saman inn på neste sak: ete middag. Ausa opp i fata, så langt very well. Fem minutt seinare observerte eg at erter låg att hjå den eine, gulrøter hjå den andre, mens den tredje og den fjerde åt alt så nær som sjølve suppa, nummer fem gav blanke og tykte suppa ikkje var til anna enn å bade håret til lykketrollet sitt. Henta inn att nummer fem, medan eg freista å overbevise alle om å ete opp maten sin og tenkje på alle dei som ikkje hadde så mykje mat. Alle vart brått tyste. Deretter for den eine på do etter den andre, til sist sete minsten punktum med å velte vassglaset sitt.

Nummer 6: Drikke ettermiddagskaffi og få nervene under kontroll. Og der er eg enno….

Ser de JR, så send han heim. Ungane treng vaksenkontakt, dei og.

Barnsleg krigføring

- Jada, jada!
- Når ein har sett fem små krabatar til verda, som alle skal opp og fram, helst på same tid, hald kjeften og nyt....
- MEN for søren da. Det må vere lov å spørje om det verkeleg skal vere romantisk på denne måten?
: Dagen i dag starta med å kommandere dei som kler seg sjølve i kleda, t.o.m. sokkar. Så er det å få geleida minimannen inn på badet og legge seg sjølv ned på stellematta, for å få ny bleie (for han tykkjer dogåing er oppskrytt). Medan eg snakkar han inn i bleier og klede, utan at han skal pådra seg ein omgang trass, ber eg dei andre dekke bordet UTAN å krangle. Det går nesten.
Når vi alle sit ved bordet, er det om å gjere å booke alle skivene ein skal ete til frukost pluss skiver til å putte i boksen, før alle hine og før det er tomt. Eg sprett opp for å skjere fleire. Kritisk augneblink. Krigar bryt ut når ein snur ryggen til. Eit blikk, ei grimase, ein geip, kampen om smørbutten, osten og pølsa. Krangle om kven som skal få æra av å bruke den maskuline, svarte matboksen vi har i samlinga. Søle litt mjølk. Strekkje mammastrikken, som er litt morken så tidleg på dag.. Og dersom dette går heilt på tverke kan eg risikere at einskilde individ nektar å gå på skulen, og da blir eg ofte litt hissig. Om eg så har vore så heldig å få dei ut av døra utan mein av noko slag, i sinn og skinn (sjeldan), så kan det hende det går bra heilt opp til busskuret. Det kan og hende at einkvan sparkar ein stein inni leggen på ein annen på veg opp, da er det best å springe ned til mor og fyre opp ho og bilen, slik at ein får privatskyss til skuledøra.
I dag vart mor sjøl så vrang at ho laga seg ein dugeleg snål sveis, og sa på sitt vaksne vis:
- "I dag skal eg gå slik å levere i barnehagen, berre for å irritere, det blir sikkert flaut, men det er tilpass åt dykk." Seksåringen gret ein skvett. Og meinte samstundes at eg berre gjorde det for å terge han, personleg. Eg kunne ikkje anna enn å bekrefte nettopp det.
Som sagt så gjort, veit ikkje kven det var verst for, men eg fekk ut litt aggresjon.
- Arrgh! Trur eg skal bygge om huset til kennel, kvar si skål, kvar sin løpestreng, kvar sin trenar og kvart sitt BUR. Men det er vel kanskje ikkje heilt innanfor, ei heller alldeles lov og ønskjeleg.
Dei er ganske søte når dei søv da.

Mor, heilt på jordet.
"When you are far away from reality, fantasy won't work"