Tør ikkje sove i natt.
Vakne midt i natta,
ikkje få sove att.
Ein liten kropp i armane,
tett, tett inntil.
Vil skrike, rope og nekte.
Seie høgt at ein ikkje vil.
vere den som veit best.
Kaste seg på golvet,
gjere kva som helst.
Flytte tida attende,
til berre glede, latter og smil.
Ønskje tidene velkomne,
vindauga opne når ein køyrer bil.
Vil seie at det går over,
at snart er alt forbi.
Vil love at smerta forsvinn,
men veit den er for å bli.
Vil løfte, hjelpe og bere.
Men aldri blir ein fri,
skal vere her med deg og oss,
heile vår tilmålte tid.
Når krampene blir så sterke,
og blikket altfor skremt.
Når mammahjertet verkar,
dunkar tungt og tent.
Små, kvite, skjelvande lepper
og pupillane som stikk.
Omringa av lydar ein vil stilne,
fordi det skal ikkje vere slik.
Vete at ein må handle,
må redde eit lite liv.
Det var ikkje siste gongen,
berre fortsett og kliv.
- Lat han vere,
ta meg i stan.
Ikkje til å bere,
at slikt byte ikkje går an.
Redd mamma, 2015
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar