Guten med mandarinbarten

Midt i natta,  midt i senga. I armane ein gut med kramper i heile kroppen. Redde auge, ei tunge som ikkje kan prate, men berre rope, brøle og hyle. Ein kropp som ikkje kan gjere seg forstått, berre vente. 

Desse minutta før blodsukkeret stig attpå mjølk og druesukker. 

Dei er evinneleg lange. 

Når ein tvinger pusten inn i roleg rytme, ruggar seg sjølv og den vesle inn i ei trygg verd av dyne og nedroa hjerteslag. Når ein trøystar med at han snart har klart å skremme vekk følinga enda ein gong.

Da er er det godt når stemma titter fram att, og seier: 

"Men eg vil ikkje skremme vekk deg, mamma."<3 p="">

Del 3: Møte mellom ufatteleg rike og ekstremt fattige

Lodgen vår låg kun 20-30 spretne steg over varm sand, i frå bredden av Lake Malawi Malawisjøen.

Mødrene vaska klede og ungane kjølte seg ned i vatnet, som sikkert heldt opp mot 30 grader. Kyrne drakk seg utyste. Vi bada uredde og oppglødde, utan å tenkje på krokodillene som også likte å bade i nettopp denne sjøen, om ikkje akkurat på same plass som oss. Ettersom sola seig ned bakom hytta vår, og lyset vart varmt gult og himmelen lilla, kasta karane seg i båtane sine og gjorde seg klare for nattefiske. Maten som skulle mette magane dagen etter, måtte fangast. Da sola takka for seg og det vart beksvart rundt oss, såg vi den horisontale lyslenkja av fiskebåtar på sjøen.

Vi sat der i lette langerma overdelar og lange bukser, godt spraya med insektmiddel, som sikkert var langt utanfor EØS-standarden, og kosa oss utover sommarkvelden. Heilt til klokka bikka ni, da tykte vi det tok til å li.... difor kraup vi i hi.(Kunne ikkje dy meg).

Pussa tenner, bukserte oss innunder eit tynt laken og smatt myggnettet under madrassen. Kampen for innsovninga var i gang, men med så mange inntrykk var det ikkje lett å vinne den..

I tretida same natt vakna eg av eit voldsamt lurveleven utanfor, eg heiv nettet til sides og titta ut mellom gardinene. Folk sprang langsmed stranda, store som små, dei ropte og skreik og lo. Eg skjønar ikkje chichewa og forstod ikkje noko av dette, ei smygande kjensle av uro breidde seg inni meg. Rart med det når ein er heilt ny på ein framand plass, utan innsyn i kultur og språk og stemninga tydeleg er opphissa. I mitt stille sinn roa eg meg med at dette laut vere fiskarane som kom i hamn med fulle båtar. Det viste seg etterkvart å vere noko meir dramatisk. Einkvan hadde gjort seg fortent til politijakt, med etterfyljande mobb. 

For oss vestlege, som etterkvart er blitt vande til å sjå lovløyse passere forbi i påvente av at politi kjem styrtande til, eller ikkje, alt ettersom kva ressursar dei rår over, var det heile ganske brutalt. Og sjølv om dette opptrinnet for oss verka både skummelt og noko primitivt, så er dette realitetar i verda i 2015. Ein skal ikkje hundre år attende i tid, før vi Norge jaga kvinner som hadde forelska seg i menn av feil nasjonalitet heller( Tyskertøs). 

Vi fekk såleis bekrefta mistanken om at vi ikkje berre hadde reist mange mil sørover, men også mange år bakover i tid. Det skal og nemnast at da det kom høvdingane for øyro at vi vart uroa og skremde av nattebråket, sette dei ut sju vaksne menn til å passe på oss natta etter, og to av desse gjekk med automatvåpen. 

- Og kva tenkte våre norske hjernar om denne flotte gesten? 

- Jau, at våpen er noko  fanteri og skumle saker! 

Slik sett var gjestane ikkje så gode å gjere til lags og kulturane dulta jamnt  og trutt borti kvarandre, utan at nokon av dei kunne påberope seg tittelen fasit.

           

Da den neste morgonen rann var klokka så vidt passert fem. Ferske, oransje strålar frå ei ny sol leika i glaskarmen i stova vår. Eg laut ut og sjå dette kvardagsunderet, da sjøen utanfor fødde sola som skulle lyse på himmelen dei neste tolv timane, og varme oss like lenge. Ved frukosten klokka sju stod eldkula høgt over bordet vårt og bar bod om nye inntrykk i dette varme landet fullt av menneske av ein heilt annen kultur.

Etter tjue minutt sveitt biltur stod vi midt havnebyen Nkhotakota. Som fire av i underkant tjue azongoar blant 20-30.000 innfødde nkotakotiere, stod vi og lyste opp den lokale marknaden. Innsmurte i solfaktor 30 og med usikre smil, ser vi ungane gape og peike medan dei ropar azongo. før dei gøymer seg bak mora eller ein annen vaksen. 

Flora/Nkhotakota

Møte mellom artsfrendar finn stad, dei kulturelle forskjelane er enormt utfordrande, sjølv om dei ytre kan hende er mest openberre der og da. Lydar og luktar så annleis enn dei vante, språk som er heilt utan fellesnemnar. Å vere i mindretal blant eit framandt fleirtal er ikkje lett, det er spennande og skremande på same tid. Samleis må dei kjenne det, dei som kjem hit til oss i Norge. Ein slik situasjon kan gjere dei sikraste usikre, når signala ein sender ut skal tolkast i eit miljø dei ikkje dyrka fram for å forståast i.
Smilespråket var det einaste vi snakka saman. 

Vi smilte frå øyre til øyre.

Del 2: Frå Lilongwe til Nkhotakota- langs ein levande veg

Frå flyplassen i Lilongwe gjekk ferda vidare nordover mot Nkhotakota.

Tre timar i bil, heldigvis med velfungerande aircondition. Aller helst ville vi nok alle sitje med hovudet ut av vindauget og pese som hundar, medan vi tok inn alle inntrykka langs vegen. Temperaturen utanfor gjorde, heldigvis, sitt til at omverda vart skåna for det synet.

Det er ei merkeleg kjensle å køyre gjennom landskap og miljø som ein før berre har sett på fargebilete i ymse medium. Det er som om å køyre gjennom eit interaktivt postkort, der du plutseleg kan stige uta av bilen og inn i biletet, kjøpe med deg tomatar og ta dei med inn att i bilen. Ein kjenner varmen frå sola, røyklukta frå kol, olje, feitt, mat og ved. Den tørre, terakottafarga jorda på kvar side av ei ujamn gate av asfalt. Skeive stråtak susar forbi vindauget, murbygningar som er på tur opp eller ned. Det meste ser ut til å vere i ein prosess, på veg mot noko nytt.

Akkurat som menneska langs vegane. Menneske på syklar, menneske som går, menneske som spring, gamle og unge. Nokre blir bore på ryggen til mamma, medan mamma i tillegg ber ei balje med kol på hovudet. Andre ber store baljer fulle av vatn, andre ber på posar eller ved. Klevasken blir plassert i høgda såvel som handelen frå markedet.

Somme syklar fungerar som taxiar, utstyrte med både skilt, polstra sete og bling bling. Ein sykkeltaxi rullar framover medan passasjeren har ei levande geit på fanget.  Damene sit i damesal på bakhjulet. Andre syklar halvannen meter høge stablar med ved, andre to-tre meter vide laster med takstrå. Alt er mogleg i trafikkbiletet i Malawi!

Bilar med vide laster, køyrety kraftig overlasta med menneske. Er du så heldig at du har bil her, så tek du gjerne med deg passasjerar. Opne bakdører, opne sidedører, lasteplan, på lastebilhytta, passasjerar kan ein stable både her og der. Vi får historier om bilulykker, der ein bil er involvert og opp mot tjue skadde og drepne.

Dette er ikkje spøk for oss med trafikalt grunnkurs på vitnemålet. Her køyrer ein på venstre side, så lenge det går, om bilen i mot kjem på di side køyrer du berre ut av vegen til den er passert, her er det romsleg vegskuldrar.

Geitene langs vegane er alt anna enn dresserte, dei kryssar både foran og bak. Feilbereknar dei, kan dei fort ende opp som slakt opp ned i kjøtsjappa. Hønene spring og fritt, men kloke som dei er, held dei seg nærare husveggane. I blant kan ein sjå folk som vifter med flaksande høns som blir haldne etter føtene, dette er høner som er teke ut av produksjonen og som blir selde som svært ferskt suppekjøt til forbikøyrande.

Alle desse inntrykka krafsar seg inn på netthinnene våre, i tre timar sit vi slik. Til sist svingar vi inn på ein grusveg, humpar forbi fleire skur med ungar som gjeter geiter og vinkar blidt til kvitingane som kjem i bil. Den tørre jorda virvlar opp og legg seg ned att bak oss. 

Vi kastar loss ved Fish Eagle Bay, der vi blir i to neter. Etter fly- og bilreise spring vi rett i vatnet og duppar oss, det er ikkje altfor ubekvemt.

Få meter nedanfor lodgen vår ligg Lake Malawi. Freistande, frisk og levande. Ein 900 km lang innsjø som forsyner befolkinga med chambo, campango og butterfish. Her fiskar dei om natta og om dagen fungerar innsjøen som badekar og vaskebalje.

Tidleg om morgonen ligg den der ravfarga av sola, 

Lake Marawi viser seg å vere umåteleg vakker klokka fem om morgonen.

Men det veit ikkje vi enda, for vi må legge oss å ta pause frå alt dette nye.

Dag 1: Malawi for våre føter, laurdag 3. oktober 2015 -This is Africa!

 I år var eg, igjen, såpass lur at eg med hjelp frå sjølvpålagt høg skattebetaling, fekk ein bonus frå staten no i sommar. 
Eg høyrde med mannen, om eg skulle bruke dei på silikon eller botox eller eitkvart, men han meinte at når ein fyrst tek til å stelle på slike gamle skrog så ville det berre balle på seg. 
Difor sette eg dei til sides til dårlegare tider.

Kvar haust skjer det.

Kvardagen kjem.

Og den kjem kanskje litt brått og brutalt, og den blir verande.

Legg seg over kroppen som eit godt og varmt, men for tidleg, sveitt teppe.

Det er liksom ikkje heilt kaldt nok til at tanken på å bli verande innunder der er freistande, heilt fram mot våren,.

Ein tek til å syrne,

ein veit ikkje heilt om ein skal ønskje seg attende til sommaren

 eller drøyme seg fram mot den neste.

Alle veit at det ikkje er gagn i slikt.

Det er dagen i dag som tel,

men det kjennest så stusseleg

særleg når ein veit at morgondagen vil bli bli omtrent likedan.

Kunne ein flykte til sommaren, kjøpe seg ut så hadde det vore heilt ok. 

Dei dårlege tidene kom med kvardagen, eg går fort inn i mitt spor. Med litt harde steg trakkar eg opp stiar mellom bad, vaskerom, kjøken, gang, bil, jobb, seng, vaskerom, kjøkenbenk, sofa osb. Til sist blir desse spora så djupe at eg ikkje ser over kanten, eg går der i mi eiga grøft, i jamnt trav. Til sist ser eg berre meg sjølv og mitt eige strev, ser knapt nok mannen som kryssar sporet, eller ungane som skiftar spor heile tida, legg seg i mitt spor og kjeklar. Eg blir irritert og lettar kneet litt høgare for å kunne passere.

Eg endar opp i sofaen, framfor kveldsnytt. 

Ser andre som flyktar, frå sola, mot meg. 

Ønskjer seg mitt trygge liv framfor sitt eige. 

Eg raudnar på innsida, eg må setje pris på denne kvardagen, 

setje pris på sporet mitt og tryggleiken i det, 

men eg klarer ikkje å ta det innover meg. 

Fattigdom, elende, krig, naud, frykt og forføljing 

ligg så langt utanfor mi verd og mi fatteevne.

Det må opplevast.

Denne hausten hadde det seg slik at eg plutseleg sat med rimeleg full silikonkonto, samstundes som det openberra seg eit tilbod eg ikkje kunne takke nei til. Ein kollega hadde ramla over eit interessant Prosjekt i sør-aust Afrika, via Flora vidaregåande.

Plutseleg sat vi, fire kollegaer, på eit fly på veg til Malawi, eit lite land, med eit stort hjarte, skulle det vise seg.

Og trass at dei fleste der brukte lite sko med harde soler, har dei no gått opp nye, uutslettelege spor i sjela vår.

 

Laurdag 3. oktober 

i eittida, set vi for fyrste gong beina ned på Malawisk, raud jord.

Stemninga er stor. 

Etter lange timar i lufta og på flyplasstolar er bakendane våre endeleg befridde, dei skal få bevege seg fritt i fleire dagar i nye omgjevnader. 

Vi går ned flytrappa, varmen slår i mot dei haustlege kvardagsvesena våre, eventyret har begynt!

 Vi blir sjekka for feber, vi blir avbilda og fingerscanna, vi blir godkjende og får stempel i passa. Dette er stort! Lommene er fulle av framand valuta. 

Vi går ned trappa mot fridomen og blir møtt av ein gjeng som spelar, syng og smiler. Det smittar lett, vi smiler vi og, og tresmaken i baken slepper fort taket.

Bagasjen inn i ventande firehjulstrekkar. 

Overveldande temperatur.

 Fargar. Overvelda.

- This is Africa! 

Annleis vegetasjon.

Mange inntrykk. Fortfilm.

Eg må tøyle min indre rasist...

Inne i meg sit ein liten,
redd rasist. 

Denne passar eg på å fore dårleg.

Den sit der heilt stille, 

inst inni ei krå.

Livredd. 

På dagar da alt er tungt, hønene er rømt, ungane ikkje finn skoa sine, bikkja har pissa inne og katten likeså, er denne vesle tassen framme og tittar ut gluggen. Eg får ikkje tida til å passe på han. Viss eg da er så uheldig at eg sjekkar nettet og får opp saker med særs ivrige islamistar, som denne vesle rasisten da får ferten av, kan han springe rundt der inne og slå hovudet i veggen og skrike ut i frykt. Han freistar å få meg til å tenkje på at ungane mine må vernast og skjermast frå alt dette som skjer ute i verda, han seier at dei kjem for å drepe.

-Dei vil drepe ungane dine, seier han. Eit lite bel blir eg betenkt.

-Verkeleg? Meiner du det, trur du det?! Eg blir og skremd. Kan det vere slik? Ungane mine er vel trygge for ondskapen i verda. I alle fall her heime, bak fjell og djupe dalar. I alle fall om vi ikkje let nokon inn. Byggjer høge murar og tunge portar.

            Heldigvis er det noko anna der inne og, noko som snakkar til meg, litt strengt, når det trengs.

-Kva med dei andre ungane da, desse som sit på ei luftmadrass midt ute på havet og klamrar seg til den glatte og våte gummien, fordi det er absolutt det einaste dei har. Kan det verkeleg vere slik at desse ungane vil komme hit og drepe ungane dine, Ruth Maria?

-Nei! Eg trur ikkje det. Eg trur ikkje at foreldra deira sender dei ut på havet for å døy, eller overleve slik at dei kan komme her å drepe. Det gjev inga meining.

Og om så skulle vere at ein og annen ekstremist frå eit eller anna religiøst opphav hadde til hensikt å drepe, skulle det gjere at eg ville la vere å sjå at desse ungane treng hjelp frå meg? Er eg naiv og dum da?

Når ungane mine kranglar, ein sjeldan gong (...), dei stengjer kvarandre ut og inne, det blir mykje valdeleg bråk av slikt. Har aldri sett at det blir vald og tumultar når dei er i godlune og inkluderer kvarandre, når dei spør om dei andre vil vere med, når dei spør om dei skal hjelpe til og når dei spør kvarandre om det går bra og trøystar kvarandre. Når dei snakkar skikkeleg saman går det heilt fint.

Difor ser eg helst at ungane mine veks opp i eit samfunn som inkluderer, hjelper og tek felles ansvar for å hjelpe der det trengs. Og om det ikkje finst noko å hjelpe seg med der dei er, må dei få kome hit. Vi er her i lag, på denne eine jorda, som ein art.

Eg vil mykje heller at vi skal døy ut i trua på medmenneskelegheit, enn at vi skal leve lenge, åleine, i landet med stengde dører og kalde skuldrar.
Eg unner ikkje ungane mine å leve i eit slik samfunn.

Eg vil vere dum og naiv og elska, forelska og glad, og varm i hjertet.

Handklebretting i tida. (reklama må, om naudsynt, lesast som ironiske verkemiddel)

Om å brette handkle og finne meininga med livet.

http://argumentsworthhaving.com/2014/09/21/the-kkk-vs-isis-the-wrong-kind-of-analogy/

            Eg blir rett og slett flau over livet mitt når eg ser det i lys av det som skjer ute i verda. Ei fråtsing i klede, mat, interiør, design, personlege trenarar, hudpleiesalongar, skobutikkar, nettshopping, godteri og meire mat. Biologien min er god og mett den, stappmett. Alle basale behov er dekt.

            Men korleis vart det med sjela, korleis forar ein den? Skikkeleg smakfull mat i godt lag vil nok hjelpe på den og, men det held vel ikkje for å halde sinnet sunt? Den åndelege føda bør vel og vera av variert kvalitet? Eg har forstått det slik at mange finn slik føde i form av religion og gudstru. Kven er no denne guden? Eg anar ikkje kven han er, men eg har ei forståing av at han betyr mykje for mange, over heile jorda. Om ein ikkje sit inne med ei tydeleg gudstru, så kan ein ha tru på menneska og at dei kan bruke planeten til noko fornuftig, fram mot den dagen sola seier takk for seg.

            Det handlar om å ha noko å lite på og vere tru mot, og det behovet kjenner vi vel alle. Det rare er at menneska som trur på gud, vel å vise trua si på forskjellige måtar. Og det, tenkjer eg, er vel heilt greitt?  Så enkelt er det sjølvsagt ikkje, for det vil alltid vere slik at vi kappast om å ha rett. Min måte å tru på er betre enn din måte. Ei stor sandkasse, med mange personlegdomar, og mange måtar å bruke ein spade på.

I mitt hus finst det sju forskjellige måtar å brette handkle på, min måte er den beste. Det blir krangel av slikt, det kan eg love deg. For når alle gjer det på min måte tykkjer eg det ser så fint ut inni baderomsskåpet, men når alle gjer det forskjellig blir det berre rot. Så korleis kjem vi oss vekk frå denne floken? Det er ikkje lett, skal eg seie deg. Det er snakk om profesjonell kamelsvelging. Likevel blir vi eininge om at vi vil ha fred mellom partane slik på det jamne, så vi lever i lag, med til tider svært kaotisk baderomsskåp. Heldigvis klarer vi å late igjen døra, slik at vi ikkje ser dette rotet. Med tida blir det ein vane, og vi godtar meir av andre sine metoder, lærer kanskje nokre triks av dei andre undervegs, og til sist høver vi likevel i lag. Eg kunne ha prøvd og kasta ut alle handkleda mannen hadde bretta og be han gjere det opp att etter mi metode, men eg trur det hadde vore å erklære krig. Ikkje fordi han er så besett av si eiga metode nødvendigvis, men fordi eg ikkje respekterte at hans metode vart praktisert og fungerte(til ein viss grad).

Å gje og ta, å vise respekt, det er det som skal til.

            Lat oss seie at eg nekta andre enn handklebrettarar av mi metode, å plassere handkle i skåpet på badet. Dei hine la handkleda utanfor skåpet i skakke stablar. Dei gadd ikkje prøve eingong, men mine handkle låg fint bretta innafor døra, slik at ingen såg dei. Eg tykte ein dag at det var for gale, så eg opna døra så dei fekk sjå kor fint det såg ut.

Nydeleg, tykte eg. Sjå og lær.

I staden for å ta lærdom bestemte dei hine seg for å mobilisere til kamp, dei utarbeidde ein felles tungvinn og lite strukturert metode for bretting og stabling, men den fungerte fint for dei. Plutseleg ein dag, da eg kom heim var alle mine handkle hivd på golvet, eg fekk beskjed om at dei var færre og alt for konservativt, kjedeleg og lite kreativt bretta. Dei måtte vike for denne nye felles, blomstrande bretteforma. Så sat eg der og såg på, medan dei kosa seg med brettinga, snakka og diskuterte korleis dei kunne farge handkleda i ymse fargar for å få uttrykket, om mogleg, enda gladare. Eg kjende meg utanfor og einsam, og tykte det var vanskeleg å få innpass i fellesskapet, ingenting var igjen min handklebrettararv.

Eg hadde tapt kampen om kleskåpet, og for seint forstått at det er fleire måtar å fylle ei hylle på. Eg hadde vore stri og blind for andre sitt syn, berre fordi eg vil vere herre over eit baderomsskåp og fylle det med berre min tradisjon og mitt livvsyn.

Kva har eg lært av denne tankerekkja, ein søndag i august?

Jau, trångsyntheit og frykt for framandt kan hindre utvikling og til sist kan det stengje meg ute av mitt eige liv. Så lat oss ikkje stenge andre ute frå skåpet vårt, lat dei komme inn og lære oss noko nytt. Det vil koste og det vil krevje, men vi vil få att noko annleis som til og med kan vere betre.

På eit sandkorn, på ei strand

Mitt problem i dag er at huset er så ufyseleg rotete,

for eg har slik overflod av ting og klede og mat.

Det er dagens største problem faktisk.

Ungane mine har kvar si seng, med dyner og puter og madrasser, med sengeklede i forskjellige farger og kvaliteter. I gangen har eg sko-par på sko-par, som deler seg og rotar. Sko med gode og slitesterke solar, så kvifor treng eg så mange av dei? Eg som går så altfor lite.. I vaskerommet har eg ein haug med klede som skulle vore vaska, og dei vaskar seg ikkje sjølv, berre nesten, dersom eg gidd å trampe ned trappa og fylle maskinene. På badet har vi varmt og kaldt røyrvatn. Ein dusj vi kan bruke morgon og kveld. Og eit badekar der vi kan legge oss ned og slappe av, for vi har det så travelt i kvardagen, vi har det så travelt for vi må skaffe oss pengar for å kjøpe oss alle desse tinga som ligg og rotar og skjemmer oss bort.

Eg har to gutar som som ikkje ville levd opp om eg hadde vore litt mindre heldig den dagen eg trakk det store loddet, den dagen da eg vart fødd i Noreg.

Det kunne vore meg.

Det kunne vore mine menn som klamra seg fast på ein båt i ukjent farvatn, 
eller min mann som tok sjansen og plasserte seg i ein lastebil med altfor mange andre desperate menneskje. 
Dei kunne vore mine, desse ungane som flyt i land på ei ukjent strand, heilt utan luft i lungene. 
Det kunne vore eg som hadde vinka farvel til dei for fleire veker sidan, 
ikkje fordi eg ville, men fordi det var deira einaste sjanse i verda. 
Det kunne vore eg som gjekk att og håpa at dei nådde fram og fekk leve. 
Det kunne vere eg som resten av mine dagar på jorda skulle leve med eit håp og ei intens bøn om at dei fortsatt pusta i lufta og hadde ei framtid. 
Det kunne vore eg som gjekk der og klamra meg til det einaste som gav livet mitt meining.
Eit håp om at eg hadde gjort rett da eg senda dei frå meg, 
relativt lykkeleg uvitande om at mine verste draumar var  oppfylde, 
at mine kjære låg kalde, stive, einsame og namnlause i eit framandt land.

Det er ikkje meg som går der i dag, 
men det er nokon.

Nokon av kjøt og blod og kjensler.

Nokon som aldri får vete.

Eg får vende meg mot husarbeidet og prise meg lykkeleg for at eg har sjansen til å bry meg med problema det fører med seg.

Fredag 8. mai 2015, frigjeringsdag

Kor blauthjerta skal ein bli før fylte 38 eigentleg? Ikkje har eg opplevd krig og sult, eller anna naud og pine, men i dag da eg køyrde inn gjennom bygda på arbeid tok eg verkeleg til å lure. For da eg såg mor og son heise flagget på morgonkvisten, med fjord og frukttre i bakgrunnen, datt det ned i meg.
Kjære vene kor heldige vi er.






Fødd sist på 70-talet, i Noreg, kom til dekka bord, med uendeleg mange dessertar.
Skulegang, tryggleik, trygg barndom, studielån og arbeid, kjæreste og ungar, hus og heim. Det var liksom berre å plukke av samlebandet ettersom det passerte. Vel inne på skulen møtte eg fire norske flagg på balkongen, og kjensla var komplett.
Inne på kontoret ligg bindersen i skuffa, stilt, beskjedent og unnseleg. Stiller seg til disposisjon ein gong i blant, når papir må samlast. Legg seg attende i skuffa etter utført oppdrag, ventar på eit nytt.
Held papira trygt samla.
Tenk at ein gong, for vel sytti år sidan, var denne oppfinninga med på å halde eit heilt folk samla i eit okkupert land.

I knappeholet.
Heilt lydlaus.
Stum som ein østers.
Til å lite på.
Taus og lojal.
Med makt langt utover sin spede fysikk.

Vi får håpe det held med papirsamling ei god stund til, at den ikkje ligg og ventar på eit større oppdrag. Likevel, den er trygg å ha dersom noko skulle skje...
I mellomtida får vi vere glade for det den var med og gav oss, slik at vi kan bruke tida vår på jorda til å hjelpe andre ut av elendigheit.

I kveld tek eg ein pinne for landet...og bindersen....og fridom....og samhald....og omtanke for dei som ikkje er komne dit vi er.

I dag og, fann eg visuelle teikn til naturleg og medfødt intelligens blant ungdom.

Tykkjer ikkje desse ungdomane i dag er så dumme eg. I blant viser dei til og med vilje til å stake ut sin eigen kurs. Og det, til og med, i grøne omgjevnader. Sjølv om det er opplagt at dei er meint å velje ei anna rute, går dei opp nye vegar der det før var attgrodd. Dag ut og dag inn, opp att og opp att, vel dei å trakke i eigne spor der ingen vaksen har gått føre dei.

 Som gullbosten/surfivelen/løvetanna også har gjort i generasjonar, går den unge delen av befolkninga i bresjen for å bane veg for seg sjølv.

 At vi vaksne meiner at surfivelen burde halde seg langt vekke frå både bed og jorder, hindrar den ikkje å bryte gjennom asfalten. At vi meiner dei unge kan halde seg på asfalten i staden for å trakke ned graset, hindrar ikkje dei heller....




 Eg vart letta og glad da eg kom over denne råsa utanfor lærarparkeringa i dag. Dette viser at det fortsatt er eit visst opprør blant ungdomen,
mot den vaksne generasjonen.
Sjølv om det er eit rimeleg taust og forsagt opprør, det ER.

Leve ungdomen!

Ekstern hjerne til besvær.

Ei sjelsetjande oppdaging, eg har utlagt hjerne. Ein ekstern harddisk som kan streike kva tid som helst. Det gjekk opp for meg i dag, da eg ikkje klarte å hugse kva den filmen der Ane Dahl Torp spelar mot Thomas Gjertsen heiter.  Eg er freista til å google dette for å få det ut av verda, den lettaste motstands veg, men eg  lyt vere standhaftig å stå i mot lysta. Eg kan ikkje slå meg til ro med at eg har bytta ut mitt eige langtidsminne med Google. Det er eit sant nederlag.  Eg er engsteleg for framtida. Redd for å utvikle skrumphjerne, ei sviske av ein hjerne som ikkje lenger hugsar fakta om det ikkje er direkte knytt opp mot smerte, glede eller rein nytelse. Eit amøbisk individ, som et og kolliderar med grannen.

Eg er lykkeleg fordi eg er eit middelaldersk menneske som fortsatt kan mitt alfabet, og såleis kan nytte både ordlister og leksikon, om eg får dei oppi hendene. Det er nok ikkje så sikkert dei kan det om 20-30 år, men ein kan kanskje ta eit lite kveldskurs? Ungar som ikkje likar skriftforming er moderne og futuristiske, ein treng ikkje lenge finmotorikk utover touchmetoda. Å kople syn, høyrsle og taktil sans er ut. Ikkje lenger naudsynt. Stogg for all del ikkje utviklinga mot robotsamfunnet. Beauty before brains, du kjem langt med gode søkjeord og LFT-skriving (let, finn, trykk).

Vi skal ikkje frykte framtida der menneskje blir programmerte i 14-års alderen. Tradisjonell konfirmasjon blir bytta ut med installasjon av UngVaksen.07,  når ein fyller femten. Far spring ivrig borti postkassa om våren, for å sjå om programvara er komen.  Endeleg skal poden programmerast til å bli rørleggjar, da får dei endeleg gjort noko med badet… Det som kjem til å koste dyrt heretter er ikkje rørleggjarrekninga, men programoppdateringa….særleg når reistar av menneskjeleg hormonproduksjon slår ut og hindrar operativsystemet i å oppdatere seg automatisk i 17-års alderen.

Au au.

Menneskerasen er så smart at den kjem til å innvikle seg sjølv i rein skjær dumskap. Evnene til annleis-tenkjande menneske med høgt energiniva(ADHD) , blir medisinert vekk og ut av gen-poolen. Såleis slepp vi ei vidare utvikling av menneskehjernen, det hadde vore så energikrevjande og dyrt at vi berre er glade til. Med tankje på alt det desse menneska har av evne og energi  til, er eg redd dei ville ta over verda, med hurtig formering,  livreddande oppfinningar og nye energiformer. For all del, ikkje lat det skje.  Lat oss heller underutvikle hjernane våre med smarttelefon i lomma.

Huff.

Og eg som mislikar SciFi og blir skremd av «Tilbake til femtiden 1», tykkjer det er skummelt at smarttelefonen tappar meg for smartness. For kva i h…. heiter den filmen med Ane Dahl Torp? Eg kjem ikkje på det. Langtidsminne er kraftig redusert, heldigvis kan ikkje dette nedarvast direkte,  sidan eg allereie er reprodusert. Men ungane mine kan gjere fatale valg. Dei kan velge partner på feil grunnlag, dei kan nytte ein app som testar potensiell partners evne til å google.

Skrekk og gru. 

Eg kan ende opp med fem svigerdøtre/-søner med  eksteriør som Barbie,  og interiør i handveska i form av eplefon eller android. Som om det ikkje er vanskeleg nok å vere snill, grei og ikkjedømmande svigermor. Neste gong eg skal ha» ny» mobil blir det ein gammal Nokia, berre for å halde tannhjula i gang.

Eg tek sterk avstand frå tobakk i innrøykte underbukser! Om feil signal og velstand

Dagens store bekymring over fem koppar brasiliansk kaffi og sesongegg frå Anthon B.

Etter obligatorisk smugrøyking i unge år, konvertering til vasspipe og frukttobakk tidleg i tjueåra er og no heilt avvendt og fulltids-vassdampsjunkie. Eg veit kvar eg står. Eg vil heller få tusenvis av syrere på døra, enn å måtte røykje ein tjuepakning.

Grunna tilårskomen kondenstørketrommel er eg redd eg har sendt ut heilt feil signal i dag.

Eg bur i eit velstandsland, det betyr at ungane mine har så mykje klede at eg ikkje anar kvar eg finn to like sokkar. Eg veit heller ikkje om vi har to like sokkar, men vi har sokkar, i hopetal. Sjølvsagt lyt ein, i slik velstand, ha hjelp med klestørken, så vi har kosta på oss eit slikt elektrisk maskineri. (Om det ikkje forureinar vel mykje? Ikkje noko å snakke om, vi er så få her til lands, som å pisse i havet har eg høyrt).

Det berre måtte bli slik, ellers måtte vi ha hengt opp klede, morgon og kveld, kvar dag, heile veka. Det gjekk ikkje lenger utan. Vi måtte prioritere å leve litt og, det var harde kår utan tørketrommel frå Miele.

No er den altså begynt å bli gamal og full av rusk og rask frå x antal programgjennomkøyringar. Her om dagen rauk det da eg opna døra og tok ut ei samling av familien sine, meir eller mindre musetne, underbukser. Dessverre dekkjer ikkje innbuforsikringa vår røykskadde underbukser. Miele kan ikkje saksøkjast, det stod visst eit eller anna med lita skrift, om vedlikehald og rutinemessig reinhald av kvitevara.

Kven har vel tida til slikt?

I dag har eg difor undervist elevane mine i røykskadde underbukser, sendt ut signal om at det er kult å røykje i nettoen. Det er berre så feil. Ikkje berre står ryktet mitt på spel, men eg må erstatte 20 truser med pengar frå eiga lomme.

 Eg er så glad eg bur i Noreg, her eg kan få dei nestenbillig på H&M. Slik at det ikkje treng å gå utover matbudsjett, kosekle-budsjettet, designbrille-budsjettet, ski-budsjettet, frisørbudsjettet, bittskinne-budsjettet, godteribudsjettet, feriebudsjettet, pensjonssparinga og hyttesparinga, fotolinsebudsjettet, dieselbudsjettet og fotballskobudsjettet. Og heldigvis så har eg betalt min skatt, slik at eg kan hente insulin på apoteket utan å dra eit einaste kort......

I grunnen mest bekymra for ryktet mitt.

I blant kjennest alt heilt feil....

...ein klarer berre ikkje å setje fingeren på kva som gjer det.

Eg stod opp, lufta bikkjene. Åt frukost. Leverte i barnehagen.
Kom heim att. Gjekk ein tur med hundane, før eg entra hola for dagens dont.
Det er noko eg har gløymt. Gløymt å setje på P1, gjer det. Ryddar ut og inn av oppvaskmaskina, hmmm...nei, eitkvart er fortsatt ikkje på plass i kvardagen. Går på vaskerommet, tømmer og fyller maskin og såpekammer.
Pressar 'ON'. Endeleg. Passerar klehaugen, nikkar attkjennande. Nei, noko er det likevel. Litt kaldt. Gløymt å fyre. Fyrer. Held nok på å få feber. Sjølvsagt, eg skulle setje brøddeig. Gjer det. No skal eg finne ro i sjela til klebrettinga.
Roa kjem ikkje. Frys.
Lagar meg ein kaffikopp, må grunne på dette over eit kolibriegg til halv pris.
Og midt i kolibriegget, til halvblodpris, kjem eg på kva som ikkje er der det skal.

Kjerringa har gløymt å ta på seg BH.
Saken er no biff.
Ha ein vidare godt oppheita tysdag!