20. mars 2015: FNs internasjonale lykkedag.

Lykke er....

Etter noko iherdig radiolytting på veg heim frå jobb vart eg, som vanleg, meir opplyst. I dag er det FNs internasjonale lykkedag, så eg har kjent litt etter sjølv. Eg kjende meg skremande lite lykkeleg.

Og kva var lykke no att? Glede, smil, latter, rikdom, perfeksjon, harmoni, å vere vellykka, skjønnheit, kjærleik, slank fysikk, fin bil, nybeisa hus, grønsåpelukt og roser på bordet?

Det var ei lette å høyre nyanseringa på radioen. Omgrepet lykke er kanskje feil, og i såfall strekkjer vi oss etter eit anna ideal enn kva vi burde gjere. Lykke er for meg ein lettliva, smilande, nesten euforisk uanstrengt og ukomplisert kjenslestatus. Eg blir nesten stressa berre ved tanken på å vere i denne tilstanden for lenge om gongen. Den kjem i små blaff, og helst uventa og bardust og utan at eg var heilt tilstades, men eg kjem på det etterpå, når dei er forbi.

Eg hadde nokre tilfelle denne siste veka, som illustrerer kva eg meiner.  Som til dømes da eg på laurdag vende nasa mot heimlege trakter, og såleis måtte forsere ein fjellovergang frå vest mot aust. ... Eg hadde eit snev av hovudverk ved avreise, noko eg valde å kurere med inntak av store vassmengder oralt. Den ideen i seg sjølv, er ganske fornuftig. Eg lydde til Lynyrd Skynyrd med bilstereoen sin maxbass. Junior i baksetet sovna, sola skein, blå himmel, kvite vidder, skituristar hadde okkupert kvar ein ledig vegskulder og armkrok. Lykke. Strynefjellet var besudla av tidleg påsketuristeri. Eg passerte Grotli, passasjeren sov, bilen gjekk godt, solbrillene var på grevet, bassen dunka. Eg var på veg inn i turen si trasigaste fase,  Grotli-Dønfoss, det er eit utuhenta, kjedeleg vegparti, eg sovnar nesten kvar einaste gong og hugsar aldri at eg har passert når det er over. Denne gongen vart det ikkje slik. Eg var mindfull så det heldt, lenge. Og eg veit kva eg snakkar om. Eg har prøvd meg på strikking, somme meiner ein blir like nedstressa av strikking som av yoga. Ikkje eg, eg blir svært obs på alt eg skulle ha gjort og alt som ikkje blir gjort, så lenge eg sit med ineffektiv tekstilproduksjon. Eg har også i det siste freista fargelegging for vaksne, noko som og er sagt å skulle ha same effekt. Funka ikkje heilt skikkeleg, eg vert heller svært klar over ymse fargeblyantkvalitetar for å ikkje nemne blyantkvessarkvalitetar.

Denne gongen fann eg fram til ein aktivitet som tek pusten frå ein, gjer ein meir skjerpa enn noko anna, alt fokus vart vend inn mot mitt indre sjølv, ingenting klarte å vippe meg av pinnen, eg kan ikkje hugse kor tid sist eg var så til dei grader til stades i nået. Heile kroppen stod i spenn. Det var det lækjande vatnet som skulle kurere gruff i hovudet, som ville ut att. Har de tenkt over kor vanskeleg det er å snike seg til ein pisseplass på ein fjellovergang i skisesongen? Eg kunne liksom ikkje berre la min nette VW caravelle, med plass til mormor og sju av åtte, lene seg innåt den fyrste SUVen eg såg for så å åle meg ned i mellom å vri gamla, som det så poetisk er uttala. Der var særs få vatnavgangshøve langsmed vegen og brøytekantane var høge å bestige, og om eg så hadde gjort det måtte eg etterpå ha grave meg ned til den kjørra eg skulle gøyme meg bak. Eg hadde pissa ut meg lenge før det. Eg køyrde tappert vidare, medan kreative scenario spela på mi indre scene. Eit lite bel vurderte eg kaffikoppen min, men eg har sett komifilmar med slikt utfall og tenkte at så langt er eg ikkje komen. Eg fylte tjuge for nokre år sidan, øl drikk eg lite av og det var berre under mi kvinnelege verdigheit å pisse i ein kopp, i ein bil, med ungen i baksetet. Ferda fortsette. Eg sikta mot bensinstasjonen på andre sida og mobiliserte all tankekraft, eg visualiserte etter beste evne, var ei stund innom Bertrand Larsen, mentaltrenaren. Fødslar gjekk i reprise i sinnet mitt, du har klart deg gjennom verre dagar, hald ut, ver sterk, KNIP for f...!!! Ein kilometer frå målet laut eg svinge til sides, stogge bilen, sjekke tilhøva utanfor, ikkje snakk om! Det var innsyn frå alle kantar, eg bøygde meg for sjenansen. Ut på vegen att, bevisst, klarsynt, forsiktig oppgiring. Lynyrd Skynyrd sine bassbølger påverka no trykket i blæra såpass at dei måtte tre til sides, eg skrudde av radioen. Talde metrane til Statoil. Pusta roleg, men bestemt. Nærma meg. Fyrste avkøyrsla. Blinka. Feil avkøyrsle. Rusa opp att. Skvalping i blæra. Junior Gorg vakna. Svinga til sides. Rett denne gongen. Av med selen, stram beskjed til minsten om å sitje i ro, krisesutuasjon, forklarer seinare. Ut døra. Bestemte steg. Inn på avtredet. Mørkt. Ljosbrytar. Uttafor døra? Innafor? Uttafor likevel? Nei, innafor. Dosetet. Doloket opp. Sitt ned. Slapp av.

Alle bekymringar eg hadde hatt siste kvarteret forsvann i doskåla.

Eg var fri, eg var ny, årelating.

Etter å ha funne att roa og innfridd krava til hygiene, kunne eg forlate toalettet på bensinstasjonen øvst i Skjåk og møte verda med nye auge. Vurderte å kysse føtene til innehavaren da eg kom ut att i butikken, men kjøpte i staden ei pakke med nøtter (av alle rare ting), det var mitt offer til vegguden denne dagen. Vel attende i bilen var eg ei smilande og godt nøgd mor, som akkurat hadde hatt eit enkelt blaff av lykke.

Det hadde vore veldig travelt om eg skulle gå rundt med denne lykkekjensla på permanent basis, det hadde ikkje vore til å leve med. I dag på radioen fekk eg forståing av at det heldt å vere tilfreds med kvardagen slik på det jamne. Ein skulle senke listekravet til lykka. Hadde ein nokon å bry seg om, nokon som brydde seg om ein, ein kropp som fungerte i det daglege så var det godt nok. Og det vart sagt, på P2(!), at ein måtte tulle meir, vere meire tullete, tull og tøys er bra for oss.

Ha ei tullete helg.

Dialog frå badegolvsflisene og inn i veslesenga

Ho: No må vi skifte bleia di
Han: Har eg bæsja
Ho: Ja, det har du
Han: Nei!
Ho: Jau, eg kjenner det på lukta.
Han:  Da er ikkje du snill med meg.
Ho: Vi må skifte så du ikkje blir sår.
Han: Okey da
Ho: Å fy, her var det mykje griseri.
Han: Kubæsj?
Ho: Ja
Han: Vi har ku i fjøsen vi
Ho: Ja, det har vi
Han: Og sau og geit
Ho: M m
Han: Og hesten
Ho: Ja, og hesten
Han: Og besten
Ho: Han og
Han:Mamma, har vi oksa?
Ho: Ja, det har vi
Han: Kor mange oksa har vi da
Ho: Eg veit ikkje, du får spørje far din
Han: Kor mange !?
Ho: Eg veit ikkje, sa eg
Han: Kor mange!? Sei det!
Ho: 3-4 kanskje
Han: Kor mange, sa du?
Ho: 5-6?
Han: Åhhh, berre sei det!
Ho: Vi har ti!
Han: Ok, så sei det da
Ho: Javel
Han: Ikkje sei "javel"
Ho: Neivel
Han: No terga du meg mamma
Ho: Nei, men eg tru du er litt trøytt
Han: Eg er ikkje trøytt, da er ikkje du bestevennen min lenger
Ho: Huff, da blir eg trist
Han: Ikkje ver lei deg mamma
Ho: Vil du ha tiger- eller sebrableie?
Han: Tiger
Ho: Ok
Han: Nei, eg vil ha sebra
Ho: Javel
Han: Ikkje sei "javel"
Ho: Ok
Han: Ikkje sei "ok"
Ho: -
Han: Mamma er du lei deg?
Ho: Neida, berre litt trøytt
Han: Eg er ikkje trøytt eg
Ho: Nei, du er vel ikkje det du, men nå skal du og bamsen legge dykk
Han: Nei, eg vil leike med dyra og broren
Ho: Det får bli i morgon, no er det natta
Han: Det er dårlig gjort
Ho: Eg trur bamsen ligg og ventar på deg
Han: I senga mi?
Ho: Ja
Han: Eg gledar meg! Kan eg få susse deg på nasa mamma?
Ho: Ja
Han: (Kysser ho, og ler høgt)
Ho: (ler høgt)
Han: Kan du synge om reven og lammet
Ho: Ja, det kan eg
Han: Og litol æ e?
Ho: Ja, den og
Han: No kan du gå ut mamma. Døra på gløtt.
Ho: Natta snuppeluppen
Han: Eg er ikkje snuppelupp, du er
Ho: Ok
Han: Natta mamma
Ho: Natta vennen. Glad i deg
Han: Glad i deg også

Time for housing: molt, change rejoice. (Takk til Google Translate)

 In today I commissioned by someone close friend to upgrade The cuisine henna from moderate maksimalisme to maximum realism. A cinch when ein know what ein drive with. Eg took thesis seriously, and presents it to doctor the result here.

(May contain product placement)

Image 1, left, shows cookingcabin board etaravdelinga against labor department. Even though pine is on full tit into att, it completely wrong on so eeeekstremt large surfaces shown here. Fruit Skåla looks molefonken and åleine out, right on the table. Brettspelduppedittane gives an impression something lined up, likes not!

On the right we have styla table with black oilcloth from Substance and style, plastic box with toys from Ikea, random post-and-newspaper pile sculpture from various suppliers. Mugge from Tupperware and kofta from Loppis. In total all, suddenly much more levande and genuine.

2

Below other hand, stylist, ie eg, frying grip on problematic. By placing the red vaskebytta, in its stand, by since the bench looks ein better that here there is something happening. In addition to that it has a delicious Red color that gives life to the timber that otherwise prevails largely. A simple and not least inexpensive way to renew the residence of (Nille). Samleis stopped dust sugar hose so roughly middle of the floor, so ein single pass, whereas ein enjoy the sight of the rounded shape. Knives from Victorinox m.a. A blackboard to hang extra much paper and lapperi with, make sure ein easier (!) Holding track of family member in everyday life (Europris)

Image 2. Workbench before and after transformation. As they see have bench top image EiT something flat expression. Ein is not happy and excited to get into here. Here there is little handfast grasp.

3

As they look at the bottom picture of dishwashing department characterized by extreme order and hygiene, my close friend lir of one or obsession that things at any given time should be looked inside hemp properly and clean and pure. Maximum realism goes out hard in the opposite direction. Inn with matreistar, empty mjølkekartongar, opne dishwashers from Miele, acidic cookingcabin filler (heim knitted anytime), piled dishwashing and thermos from Sunday trip. Not Hide yourself behind a wall of green soap, chlorine, feittfjernar, Plumbo, ammonia, liquid dish. It is away-tossed time.

Show who you are, yeah let it Skin through.

Turn you loose.

Innreiing of houses and cookingcabin should be fun.

All personal.

And not least,

trendy untrendy.

Tid for bolig: Hamskifte, forandring fryder.

1

I dag fekk eg i oppdrag av ein nær ven  å oppgradere kjøkenet hennar frå moderat maksimalisme til maksimal realisme. Ein smal sak når ein veit kva ein driv med. Eg tok oppgåva på alvor, og presenterer det endelege resultatet her.

(kan innehalde produktplassering)

Bilete 1, til venstre, viser kjøkenbord i etaravdelinga mot arbeidsavdelinga. Sjølv om furu er på full pupp inn att, blir det heilt feil på så eeeekstremt store flater som her vist. Fruktskåla ser molefonken og åleine ut, midt på bordet. Brettspelduppedittane gjev eit noko oppstilt inntrykk, likar ikkje!
Til høgre har vi styla bordet med svart voksduk frå Stoff og stil, plastboks med leiker frå Ikea, tilfeldig post-og-avis-haug-skulptur frå diverse leverandørar. Mugge frå Tupperware og kofte frå loppis. I det heile tatt, brått mykje meir levande og ekte.

2

Bilete 2. Arbeidsbenk før og etter forvandlinga. Som de ser har benken øverst i bilete eit noko flatt uttrykk. Ein blir ikkje glad og oppglødd av å komme inn her. Her er det lite handfast å ta tak i.

Nedanfor derimot har stylisten, altså eg, teke grep om problema. Ved å plassere den raude vaskebytta, i stativet sitt, ved sidan av benken ser ein betre at her er det noko som skjer. I tillegg til at den har ei deilig raudfarge som gjev liv til treverket som ellers rår i stor grad. Ein enkel og ikkje minst billig måte å fornye boligen på (Nille). Samleis ligg støvsugarslangen slik omlag midt på golvet, slik at ein enkelt kan passere, medan ein nyt synet av den avrunda forma. Knivar frå Victorinox m.a. Ei tavle til å henge ekstra mykje papir og lapperi på, gjer at ein enklare (!) held orden på familemedlemane i kvardagen (Europris)

3

Som de ser nederst i bilete av oppvaskavdelinga prega av ekstrem orden og hygiene, min nære ven lir av ei eller tvangsforestilling om at ting til ei kvar tid skal vere så innihampen ordentlig og pent og reint. Maksimal realisme går hardt ut i motsett retning. Inn med matreistar, tomme mjølkekartongar, opne oppvaskmaskiner frå Miele, sure kjøkenfiller (heimestrikka helst), stabla oppvask og termosen frå søndagsturen. Ikkje gøym deg bak ein mur av grønsåpe, klor, feittfjernar, plumbo, salmiakk, Zalo. Det er vekk-kasta tid. 

Vis kven du er, ja la det skine igjennom. 

Slå deg laus.

Innreiing av hus og kjøken skal vere gøy.

Samt personleg.

Og ikkje minst,

trendy utrendy.

Små, søte englar.

Tør ikkje sove i natt.

Vakne midt i natta,

 ikkje få sove att.

Ein liten kropp i armane,

tett, tett inntil.

Vil skrike, rope og nekte.

Seie høgt at ein ikkje vil.

 Trøyste, lirke og rå.

vere den som veit best.

Kaste seg på golvet,

gjere kva som helst.

Flytte tida attende,

til berre glede, latter og smil.

Ønskje tidene velkomne,

vindauga opne når ein køyrer bil.

Vil seie at det går over,

at snart er alt forbi.

Vil love at smerta forsvinn,

men veit den er for å bli.

Vil løfte, hjelpe og bere.

Men aldri blir ein fri,

skal vere her med deg og oss,

heile vår tilmålte tid.

Når krampene blir så sterke,

og blikket altfor skremt.

Når mammahjertet verkar,

dunkar tungt og tent.

Små, kvite, skjelvande lepper

og pupillane som stikk.

Omringa av lydar ein vil stilne,

fordi det skal ikkje vere slik.

Vete at ein må handle,

må redde eit lite liv.

Det var ikkje siste gongen,

berre fortsett og kliv.

- Lat han vere, 

ta meg i stan.

Ikkje til å bere,

at slikt byte ikkje går an.

Redd mamma, 2015